ਜਿਉਂਦਾ ਮਨੁੱਖ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਤੈਰਦਾ, ਪਰ ਮਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਕਿਵੇਂ ਤੈਰਦਾ ਹੈ?
ਇੱਕ ਜਿਉਂਦਾ ਵਿਅਕਤੀ ਜੋ ਤੈਰਨਾ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ, ਡੁੱਬ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਕਿ ਇੱਕ ਮ੍ਰਿਤਕ ਸਰੀਰ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ ਤੈਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦੇ ਹੋ, ਤਾਂ ਲਾਸ਼ ਤੁਰੰਤ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਜਾਵੇਗੀ। ਇੱਕ ਜੀਵਤ ਵਿਅਕਤੀ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਤੇਜ਼ ਜੋ ਤੈਰਨਾ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ। ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਜੀਵਤ ਵਿਅਕਤੀ ਦੇ ਫੇਫੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹਵਾ ਹੈ, ਉਹ ਡੁੱਬੇਗਾ ਨਹੀਂ।
ਜਦੋਂ ਫੇਫੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਹਵਾ ਦੀ ਥਾਂ ਪਾਣੀ ਭਰ ਜਾਵੇਗਾ, ਤਾਂ ਉਹ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬ ਜਾਵੇਗਾ। ਇੱਕ ਲਾਸ਼ ਦੇ ਫੇਫੜੇ ਜਲਦੀ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਭਰ ਜਾਣਗੇ ਅਤੇ ਇਹ ਜਲਦੀ ਡੁੱਬ ਜਾਵੇਗਾ।
ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਮੁਰਦਾ ਸਰੀਰ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਸਰੀਰ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਬੈਕਟੀਰੀਆ ਸਰੀਰ ਨੂੰ ਸੜਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਵਿਚ ਮੀਥੇਨ, ਕਾਰਬਨ ਡਾਈਆਕਸਾਈਡ, ਹਾਈਡ੍ਰੋਜਨ ਸਲਫਾਈਡ ਵਰਗੀਆਂ ਗੈਸਾਂ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।
ਪੇਟ ਅਤੇ ਛਾਤੀ ਵਿਚ ਬੈਕਟੀਰੀਆ ਜ਼ਿਆਦਾ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਗੈਸ ਦੇ ਜਮ੍ਹਾ ਹੋਣ ਲਈ ਜ਼ਿਆਦਾ ਜਗ੍ਹਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਪੇਟ ਅਤੇ ਛਾਤੀ ਵਿਚ ਕਾਫ਼ੀ ਗੈਸ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਸਰੀਰ ਦੀ ਘਣਤਾ ਪਾਣੀ ਨਾਲੋਂ ਘੱਟ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਹ ਗੁਬਾਰੇ ਵਾਂਗ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸਤ੍ਹਾ ‘ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਪੇਟ ਅਤੇ ਛਾਤੀ ਪਹਿਲਾਂ ਉੱਪਰ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਬਾਹਾਂ, ਲੱਤਾਂ ਅਤੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਵੀ ਉੱਪਰ ਖਿੱਚਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਗੈਸ ਘੱਟ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਰੀਰ ਤਸਵੀਰ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਤੈਰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਕਾਰਕ ਹਨ ਜੋ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਜੇਕਰ ਹੱਥ-ਪੈਰ ਛੋਟੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਚਿਹਰੇ ਦੇ ਉੱਪਰ ਰਹਿਣ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਵੱਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਭਾਰੀ ਹੱਥ-ਪੈਰ ਕਾਰਨ ਸਰੀਰ ਪਲਟ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਤਾਂ ‘ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਿਆਂ, ਗੈਸ ਬਣਨ ਕਾਰਨ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਦੀ ਸਤ੍ਹਾ ‘ਤੇ ਆਉਣ ਲਈ ਇੱਕ ਜਾਂ ਦੋ ਤੋਂ ਇੱਕ ਹਫ਼ਤੇ ਦਾ ਸਮਾਂ ਲੱਗ ਸਕਦਾ ਹੈ।
ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਲਾਸ਼ ਸਤ੍ਹਾ ‘ਤੇ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਸਦਾ ਲਈ ਤੈਰਦੀ ਨਹੀਂ ਰਹੇਗੀ। ਜੇਕਰ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਨਾ ਕੱਢਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਗੈਸ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਵਾਯੂਮੰਡਲ ਵਿੱਚ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਲਾਸ਼ ਦੁਬਾਰਾ ਡੁੱਬ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।
ਜੇਕਰ ਮੁਰਦਾ ਸਰੀਰ ਦੁਬਾਰਾ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਚਲਾ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਇਹ ਦੁਬਾਰਾ ਸੜ ਜਾਵੇਗਾ ਅਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਗੈਸ ਪੈਦਾ ਹੋਵੇਗੀ। ਲਾਸ਼ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਸਤ੍ਹਾ ‘ਤੇ ਆਉਣ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਰੀਫਲੋਟ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
