Betal Pachisi in Punjabi | Vikram Betal Stories in Punjabi | ਬੇਤਾਲ ਪਚੀਸੀ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ
ਤੁਹਾਡਾ ਪੰਜਾਬੀ ਸਟੋਰੀ ਵਿੱਚ ਸਵਾਗਤ ਹੈ। ਇਸ ਪੋਸਟ ਵਿੱਚ ਤੁਸੀਂ ਵਿਕਰਮ ਬੇਤਾਲ ਦੀਆ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ (ਬੇਤਾਲ ਪਚੀਸੀ),Vikram Betaal Stories (Betaal Pachisi)in Punjabi , Bedtime Stories for Kids in Punjabi ਪੜੋਂਗੇ। ਇਹ ਵਿਕਰਮ ਬੇਤਾਲ ਦੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮਜ਼ੇਦਾਰ ਅਤੇ ਦਿਲਚਸਪ ਹਨ। ਉਮੀਦ ਹੈ ਇਹਨਾਂ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀਆਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅਤੇ ਤੁਹਾਡੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਮਜ਼ਾ ਆਊਗਾ।
ਬੇਤਾਲ ਪਚੀਸੀ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ 25 ਕਹਾਣੀਆਂ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ। ਇਸ ਦਾ ਲੇਖਕ ਬੇਤਾਲ ਭੱਟਾਰਾਓ ਸੀ। ਜੋ ਕਿ ਇਨਸਾਫ ਲਈ ਮਸ਼ਹੂਰ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਆਦਿਤਿਆ ਦੇ ਨੌਂ ਰਤਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ। ਇਹ ਕਹਾਣੀਆਂ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਦੀ ਇਨਸਾਫ਼ -ਸ਼ਕਤੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਕਰਵਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਵਿੱਚ ਬੇਤਾਲ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਂਦਾ ਅਤੇ ਅੰਤ ਵਿੱਚ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਅਜਿਹਾ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਦਾ ਕਿ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਇਸਦਾ ਜਵਾਬ ਦੇਣਾ ਪੈਂਦਾ। ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਸ਼ਰਤ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਸੀ ਕਿ ਜੇ ਰਾਜਾ ਬੋਲਿਆ ਤਾਂ ਉਹ ਉਸ ਨਾਲ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਕੇ ਮੁੜ ਦਰੱਖਤ ’ਤੇ ਲਟਕ ਜਾਵੇਗਾ। ਪਰ ਇਹ ਜਾਣਦੇ ਹੋਏ ਵੀ ਰਾਜਾ ਇਹਨਾਂ ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ ਸੀ ਕਿਓਂਕਿ ਬੇਤਾਲ ਨੇ ਇਕ ਹੋਰ ਸ਼ਰਤ ਵੀ ਰਾਖੀ ਸੀ ਕੇ ਜੇ ਉਹ ਰਾਜਾ ਉਸ ਦੇ ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਦੇਵਉਗਾ ਤਾਂ ਉਹ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦੇਉਗਾ।
ਵਿਕਰਮ ਬੇਤਾਲ ਦੀਆ ਕਹਾਣੀਆਂ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ (ਬੇਤਾਲ ਪਚੀਸੀ)
Vikram Betaal Stories (Betaal Pachisi)in Punjabi
ਵਿਕਰਮ ਦੀ ਗੈਰ-ਮੌਜੂਦਗੀ ਵਿੱਚ, ਉਸ ਦੇ ਭਰਾ ਭਰਤਰਿਹਰੀ ਦੇ ਸ਼ਾਹੀ ਪਾਠ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਉਸਦੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਮੁਸੀਬਤਾਂ ਦੇ ਬੱਦਲ ਮੰਡਰਾਉਣ ਲੱਗੇ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਸਮੇਂ ਦੁਸ਼ਮਣ ਦੇ ਹਮਲੇ ਦਾ ਖ਼ਤਰਾ ਵਧ ਗਿਆ।
ਜਦੋਂ ਇੰਦਰਦੇਵ ਨੂੰ ਇਸ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਰਾਜ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਲਈ ਇੱਕ ਦੇਵਤਾ ਭੇਜਿਆ।
ਉਹ ਦੇਵਤਾ ਰਾਜ ਦੀਆਂ ਸਰਹੱਦਾਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਦੇ ਰਾਜ ਛੱਡਣ ਦੀ ਖਬਰ ਮਿਲੀ ਤਾਂ ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਆ ਗਏ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਸਰਹੱਦ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਹੁੰਚੇ ਤਾਂ ਦੇਵ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕ ਲਿਆ।
ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਕਿਹਾ”ਮੈਂ ਇਸ ਰਾਜ ਦਾ ਰਾਜਾ ਹਾਂ। ਮੈਨੂੰ ਅੰਦਰ ਆਉਣ ਦਿਓ'”, “ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਵਿਕਰਮ ਹੋ, ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਲੜੋ ਤਾਂ ਜੋ ਮੈਂ ਯਕੀਨ ਕਰ ਸਕਾਂ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਹੀ ਰਾਜਾ ਵਿਕ੍ਰਮਦਿਤਿਆ ਹੋ ,” ਦੇਵ ਨੇ ਕਿਹਾ।
ਫਿਰ ਓਹਨਾ ਦੋਨਾਂ ਵਿੱਚ ਇਕ ਯੁੱਧ ਹੋਇਆ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਓਹਨਾ ਨੂੰ ਹਰਾ ਦਿੱਤਾ, ਜਦੋਂ ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਦੇਵ ਨੂੰ ਹਰਾਇਆ ਤਾਂ ਦੇਵ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਵਿਕਰਮ, ਹੁਣ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹੋ, ਮੈਨੂੰ ਰਾਜ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਇੰਦਰਦੇਵ ਨੇ ਖੁਦ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ ਸੀ।” ਦੇਵ ਨੇ ਅੱਗੇ ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਤੁਹਾਡਾ ਜਨਮ ਜਿਸ ਤਾਰਾਮੰਡਲ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਸੀ, ਉਸ ਵਿੱਚ ਦੋ ਹੋਰ ਲੋਕ ਪੈਦਾ ਹੋਏ ਸਨ।
ਓਹਨਾ ਵਿਚੋਂ ਤੁਸੀਂ ਧਰਤੀ ਦੇ ਰਾਜਾ ਬਣ ਗਏ ਹੋ, ਇਕ ਪਾਤਾਲ ਦਾ ਰਾਜਾ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਇਕ ਮਹਾਨ ਯੋਗੀ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ। ਜੋ ਲਗਾਤਾਰ ਆਪਣੀਆਂ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਵਧਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਉਸ ਯੋਗੀ ਨੇ ਪਾਤਾਲ ਦੇ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇੱਕ ਪਿਸ਼ਾਚ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦੂਰ ਸ਼ਮਸ਼ਾਮ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੀਰਸ ਦੇ ਦਰਖਤ ਉੱਤੇ ਟੰਗ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਹੁਣ ਉਹ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ।”
ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਕਹਿ ਕੇ ਦੇਵ ਅਦ੍ਰਿਸ਼ ਹੋ ਗਏ।
ਫਿਰ ਇੱਕ ਦਿਨ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ੀਲ ਨਾਮ ਦਾ ਇੱਕ ਯੋਗੀ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਓਹਨਾ ਦੇ ਰਾਜ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੇਬ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਕਿ ਦੇਵ ਨੇ ਕੀ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਯੋਗੀ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ।
ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਉਹ ਸੇਬ ਇੱਕ ਭੰਡਾਰੀ ਨੂੰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਸ ਸੇਬ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰੋ, ਕੋਈ ਇਸ ਨੂੰ ਨਾ ਖਾਵੇ। ਫਿਰ ਉਹ ਯੋਗੀ ਲਗਭਗ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੇਬ ਦਿੰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਵਿਕਰਮ ਉਹ ਸੇਬ ਭੰਡਾਰੀ ਨੂੰ ਦਿੰਦਾ ਸੀ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਸੇਬ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਗਏ ਸਨ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਆਪਣੇ ਘੋੜਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਖਣ ਲਈ ਤਬੇਲੇ ਵਿੱਚ ਗਿਆ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਯੋਗੀ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਰਾਜੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੇਬ ਦੇ ਕੇ ਤੁਰਨ ਲੱਗਾ।
ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਯੋਗੀ ਨੂੰ ਰੋਕਿਆ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਤੁਸੀਂ ਕੌਣ ਹੋ ਅਤੇ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਸੇਬ ਕਿਉਂ ਦਿੰਦੇ ਹੋ?” ਯੋਗੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਸ਼ਾਂਤੀਸ਼ੀਲ ਹੈ ਅਤੇ ਮੈਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਇੱਕ ਸੇਬ ਦਿੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਤੁਸੀਂ ਅੱਜ ਤੱਕ ਇੱਕ ਵੀ ਸੇਬ ਨਹੀਂ ਖਾਧਾ।”
ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਅਤੇ ਯੋਗੀ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ ਕਿ ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਬਾਂਦਰ ਨੇੜਲੇ ਦਰੱਖਤ ਤੋਂ ਛਾਲ ਮਾਰਕੇ , ਵਿਕਰਮ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਇੱਕ ਸੇਬ ਲੈ ਲਿਆ, ਉਹ ਬੰਦਰ ਵਾਪਸ ਦਰੱਖਤ ‘ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸੇਬ ਨੂੰ ਖਾਣ ਲੱਗਾ।
ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਸਨੇ ਸੇਬ ਕੱਟਿਆ, ਸੇਬ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਚਮਕਦਾਰ ਰੋਸ਼ਨੀ ਨਿਕਲੀ ਅਤੇ ਬਾਂਦਰ ਨੇ ਸੇਬ ਨੂੰ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਕੱਟਿਆ ਹੋਇਆ ਸੇਬ ਚੁੱਕਿਆ।ਸੇਬ ਦੇ ਅੰਦਰ ਇੱਕ ਲਾਲ ਗਹਿਣਾ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਤੁਰੰਤ ਭੰਡਾਰੀ ਨੂੰ ਸਾਰੇ ਸੇਬ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ, ਸਾਰੇ ਸੇਬਾਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਲਾਲ ਗਹਿਣਾ ਸੀ ਜੋ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ।
ਤੇ ਫਿਰ ਇੱਕ ਜੌਹਰੀ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ। ਜੌਹਰੀ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਇਹ ਲਾਲ ਜਬਾੜਾ ਬਹੁਤ ਕੀਮਤੀ ਹੈ, ਹਰ ਇੱਕ ਜਵਾਰ ਇੱਕ ਰਾਜ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਹੈ।
ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਵਿਕਰਮ ਉਸ ਨੂੰ ਇਕੱਲਿਆਂ ਲੈ ਗਿਆ ਤੇ ਕਹਿਣ ਲੱਗਾ ਕਿ ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਲਾਲ ਕਿਉਂ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਯੋਗੀ ਜੀ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ “ਮਹਾਰਾਜ! ਰਾਜਾ, ਗੁਰੂ, ਜੋਤਸ਼ੀ, ਵੈਦਿਆ ਅਤੇ ਧੀ ਦੇ ਘਰ ਕਦੇ ਵੀ ਘਰ ਖਾਲੀ ਹੱਥ ਨਹੀਂ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ।
ਯੋਗੀ ਨੇ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ, “ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਗੋਦਾਵਰੀ ਨਦੀ ਦੇ ਕੰਢੇ ਮਸਾਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੰਤਰ ਸਾਬਤ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਇਹ ਪੂਰੀ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ, ਮੇਰੀ ਇੱਛਾ ਪੂਰੀ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ।
ਤੇ ਮੈਂ ਤੈਨੂੰ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦਾ ਰਾਜਾ ਬਣਾ ਦਿਆਂਗਾ, ਜੇ ਤੂੰ ਇੱਕ ਰਾਤ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਰਹੇਂ ਤਾਂ ਮੰਤਰ ਸਾਬਤ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।
ਇੱਕ ਰਾਤ ਤੂੰ ਬਾਹਾਂ ਬੰਨ੍ਹ ਕੇ ਇਕੱਲਾ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਆਇਆ। ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਯੋਗੀ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਯੋਗੀ ਦੁਆਰਾ ਦੱਸੇ ਗਏ ਦਿਨ ਅਤੇ ਸਮੇਂ ‘ਤੇ ਆਪਣੀ ਝੌਂਪੜੀ ‘ਤੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। “ਸਰ, ਮੇਰੇ ਲਈ ਕੀ ਹੁਕਮ ਹੈ?”
ਰਾਜੇ ਨੇ ਯੋਗੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ। “ਇਥੋਂ ਦੱਖਣ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿਚ ਦੋ ਕੋਸ ਦੀ ਦੂਰੀ ‘ਤੇ, ਸ਼ਮਸ਼ਾਨਘਾਟ ਵਿਚ ਇਕ ਸੀਰਸ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ‘ਤੇ ਇਕ ਲਾਸ਼ ਲਟਕੀ ਹੈ।
ਉਸ ਲਾਸ਼ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਲਿਆਓ, ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਮੈਂ ਇੱਥੇ ਆਪਣੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਕਰਾਂਗਾ।” ਯੋਗੀ ਨੇ ਵਿਕਰਮ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਵਿਕਰਮ ਉਸ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨਘਾਟ ਵੱਲ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਉਹ ਰਾਤ ਬਹੁਤ ਭਿਆਨਕ ਸੀ, ਕਾਲੀ ਰਾਤ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਮੀਂਹ ਵੀ ਪੈ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਇੱਦਾਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨਘਾਟ ਵਿੱਚ ਭੂਤਾਂ ਨੇ ਤਬਾਹੀ ਮਚਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ । ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਭਿਆਨਕ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤੇ ਬਿਨਾਂ ਵਿਕਰਮ ਸੀਰਸ ਦੇ ਦਰੱਖਤ ਕੋਲ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਇਹ ਉਹੀ ਰੁੱਖ ਸੀ ਜਿਸ ਬਾਰੇ ਯੋਗੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਸੀ।
ਇਹ ਇੱਕ ਭਿਆਨਕ ਸੁੱਕਾ ਰੁੱਖ ਸੀ ਜਿਸ ਉੱਤੇ ਇੱਕ ਪਿਸ਼ਾਚ ਰੱਸੀ ਨਾਲ ਲਟਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਆਪਣੀ ਤਲਵਾਰ ਨਾਲ ਰੱਸੀ ਨੂੰ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਦਰੱਖਤ ਤੋਂ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰਿਆ, ਪਿਸ਼ਾਚ ਵਾਪਸ ਦਰੱਖਤ ‘ਤੇ ਚਲਾ ਗਿਆ ਅਤੇ ਰੱਸੀ ਨਾਲ ਲਟਕ ਗਿਆ।
ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਫਿਰ ਰੱਸੀ ਕੱਟ ਕੇ ਪਿਸ਼ਾਚ ‘ਤੇ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਫੜ ਲਿਆ ਅਤੇ ਚਾਦਰ ਦੀ ਮਦਦ ਨਾਲ ਪਿਸ਼ਾਚ ਨੂੰ ਮੋਢੇ ‘ਤੇ ਬੰਨ੍ਹ ਲਿਆ। ਪਿਸ਼ਾਚ ਗਰਜਿਆ ਅਤੇ ਰੋਣ ਲੱਗਾ, ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ਤੁਸੀਂ ਕੌਣ ਹੋ?” ਜਵਾਬ ਵਿੱਚ ਪਿਸ਼ਾਚ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਹੱਸਣ ਲੱਗਾ।
ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਫਿਰ ਪੁੱਛਿਆ, “ਤੁਸੀਂ ਕੌਣ ਹੋ?” ਕੋਈ ਜਵਾਬ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਰਾਜਾ ਉਸ ਪਿਸ਼ਾਚ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਯੋਗੀ ਦੀ ਕੁਟੀਆ ਵੱਲ ਤੁਰ ਪਿਆ।
ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਪਿਸ਼ਾਚ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ, “ਰਾਜਨ ਤੂੰ ਬਹੁਤ ਬਹਾਦਰ ਹੈਂ, ਤੂੰ ਕੌਣ ਹੈਂ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕਿੱਥੇ ਲੈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈਂ?” ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, “ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਵਿਕਰਮ ਹੈ। ਮੈਂ ਧਾਰਾ ਨਗਰੀ ਦਾ ਰਾਜਾ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਯੋਗੀ ਕੋਲ ਲੈ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।”
“ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਇੱਕ ਸ਼ਰਤ ‘ਤੇ ਜਾਵਾਂਗਾ” ਪਿਸ਼ਾਚ ਨੇ ਕਿਹਾ, ਫਿਰ ਰਾਜੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ “ਅਤੇ ਉਹ ਸ਼ਰਤ ਕੀ ਹੈ?”
ਤਦ ਪਿਸ਼ਾਚ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਬੁੱਧਵਾਨ, ਸਿਆਣਾ , ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਦਿਨ ਚੰਗੇ ਕੰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਬਤੀਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਮੂਰਖਾਂ ਦੇ ਦਿਨ ਝਗੜੇ ਅਤੇ ਨੀਂਦ ਵਿੱਚ ਬਤੀਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਚੰਗਾ ਹੋਵੇਗਾ ਜੇਕਰ ਸਾਡਾ ਰਸਤਾ ਚੰਗੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦੀ ਚਰਚਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਲੰਘ ਜਾਵੇ। ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਵਾਂਗਾ ਅਤੇ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਾਂਗਾ, ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਤਾਂ ਮੈਂ ਉਸ ਦਰੱਖਤ ਕੋਲ ਵਾਪਸ ਜਾਵਾਂਗਾ ਅਤੇ ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਚੁੱਪ ਰਹੇ ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਮਾਰ ਦਿਆਂਗਾ।”
ਵਿਕਰਮ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਗੱਲ ਮੰਨ ਲਈ ਅਤੇ ਪੁੱਛਿਆ, ਆਪਣਾ ਨਾਂ ਦੱਸੋ। “ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਬੇਤਾਲ ਹੈ, ਹੁਣ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਵਾਂਗਾ, ਮੇਰੀ ਸਾਰੀ ਸ਼ਰਤਾਂ ਯਾਦ ਰੱਖਿਓ ।”
ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਕਰਮ ਬੇਤਾਲ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ, ਬੇਤਾਲ ਉਸਨੂੰ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਂਦਾ, ਫਿਰ ਉਸ ਕਹਾਣੀ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਕੋਈ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਦਾ, ਵਿਕਰਮ ਆਪਣੇ ਰਾਜੇ ਦਾ ਧਰਮ ਨਿਭਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੇ ਸਵਾਲ ਦਾ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦਾ। ਅਤੇ ਬੇਤਲ ਵਾਪਸ ਉੱਡਦਾ ਅਤੇ ਉਸੇ ਰੁੱਖ ‘ਤੇ ਲਟਕ ਜਾਉਂਦਾ।
ਉਮੀਦ ਹੈ ਇਸ ਪੋਸਟ ਵਿੱਚ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਰਾਜਾ ਵਿਕਰਮ ਅਤੇ ਬੇਤਾਲ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਸੰਦ ਆਈ ਹੋਵੇਗੀ। ਇਸ ਨੂੰ ਸ਼ੇਅਰ ਜ਼ਰੂਰ ਕਰੋ ,ਧੰਨਵਾਦ।
